Στη θέση της παλιάς αστικής κοινωνίας με τις τάξεις και τις ταξικές της αντιθέσεις έρχεται μια ένωση, όπου η ελεύθερη ανάπτυξη του καθενός είναι η προϋπόθεση για την ελεύθερη ανάπτυξη όλων
[Καρλ Μαρξ – Φρίντριχ Έγκελς, από το Κομμουνιστικό Μανιφέστο*]
Η αλήθεια είναι πως δεν δυσκολεύτηκα ιδιαίτερα, να εξασφαλίσω αυτή τη συνέντευξη με τον Καρλ Μαρξ, από το Υπερπέραν [και μάλιστα με άδεια Θεού].
Άλλωστε όσοι και όσες κόβουνε βόλτες σε άλλους κόσμους, ξέρουνε από πρώτο χέρι ότι αυτά που είπαν και αυτά που έπραξαν είναι κάτι πολύ διαφορετικό, από όλα όσα διέδωσαν οι άλλοι πως είπαν και πως έπραξαν…
Συνέντευξη του Καρλ Μαρξ, απο το Υπερπεραν
-Απ’ ότι καταλαβαίνω Καρλ, ο Κύριος δεν έχει καμία αντίρρηση να μου μιλήσεις, ακόμα και αν πρόκειται να συζητήσουμε ανοιχτά για θεολογικά ζητήματα…
Ο Κύριος ξέρει καλύτερα κι από τους δυο μας, το πόση δύναμη έχει η αρνητική διαφήμιση. Αλλά δεν πρόκειται να του κάνω τη χάρη και να αυξήσω τους πιστούς του, λέγοντας για άλλη μια φορά ότι η θρησκεία είναι το όπιο του λαού. Αρκετά τον διαφημίσαμε, εγώ κι ο Φρίντριχ [σ.σ. εννοεί τον Φρίντριχ Έγκελς] με το να τον πιάνουμε στο στόμα μας. Και είδες ότι, παρά την κριτική μας και παρά τη βεβαίωση του άλλου Φρίντριχ [σ.σ. εννοεί τον Φρίντριχ Νίτσε] ότι τάχα μου ο Θεός είναι νεκρός, σήμερα οι θρησκείες είναι πιο δυνατές απάνω στη γη, από κάθε είδος διαλεκτικής, είτε της δικιάς μου, είτε του Γκέοργκ [σ.σ. εννοεί τον Γκέοργκ Χέγκελ]. Μια βόλτα στις ισλαμικές χώρες, θα σε πείσει γι αυτό που σου λέω…
-Τι συνέβη λοιπόν? Κάνατε λάθος εσύ κι ο Έγκελς?
Στη συγκεκριμένη περίπτωση, δεν κάναμε λάθος ούτε εγώ ούτε οι δύο Φρίντριχ, ούτε ο Σίγκμουντ [σ.σ. εννοεί τον Σίγκμουντ Φρόυντ] Το λάθος το έκαμαν αυτοί που μας ερμήνευσαν. Θεώρησαν καλό να διαδώσουν ότι οι θρησκείες πέθαναν, επειδή στην πραγματικότητα, ήθελαν οι ίδιοι να πάρουν τη θέση των παπάδων και να χειραγωγούν τον κοσμάκη. Όταν είδαν ότι το πράγμα πήγαινε να τους ξεφύγει από τον έλεγχο, ξαναφέρανε πίσω τον εφιάλτη του δεσπότη, του ιμάμη και του ιεροεξεταστή.
Βάλε κάτου και δες, τι παίζεται σήμερα στην Ευρώπη, με την αναζωπύρωση του ισλαμικού φονταμενταλισμού, που να είσαι βέβαιος ότι θα γεννήσει αργά ή γρήγορα και το αντίθετο του, δηλαδή ένα χριστιανικό φονταμενταλισμό.
Αυτοί που γίνηκαν οι πιο λυσσαλέοι προστάτες των ιμάμηδων, είναι ακριβώς οι ίδιοι που με επικαλούνται, όποτε τους βολεύει και παριστάνουνε τους μαρξιστές εκ του ασφαλούς.
Τρελαίνομαι και μόνο να βλέπω κάτω στη γη, σοσιαλιστές και κομμουνιστές να πρωτοστατούν στην ανέγερση τζαμιών, ενώ θα έπρεπε να είναι οι πρώτοι που θα έμπαιναν μπροστά στην προσπάθεια, να γκρεμιστούν και αυτά που υπάρχουν.
Άσε που έφτασαν να πανηγυρίζουν ακόμα και την λεγόμενη “αραβική άνοιξη”, η οποία είναι η πιο αντιδραστική φονταμενταλιστική εξέγερση της εποχής σας.
Αν δεν ήταν τόσο μαλάκες, θα τους αποκαλούσα “προδότες!”
Αλλά τι να περιμένεις από όλους αυτούς που με καπηλεύτηκαν, για να διοριστούν στα ευρωαμερικανοσιωνιστικά διευθυντήρια και να μοσχοπουλάνε μαρξισμό στα κορόιδα, την ίδια στιγμή που ξεφτιλίζουν ότι καλύτερο είχα να πω για την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο.
Μα τω Χριστώ, σου μιλάω, έτσι και μου έδινε ο Κύριος την άδεια να ξανακατέβω στη γη, έστω για μία μέρα, θα έπαιρνα σειρά και θα τους έφτυνα όλους [και όλες]
-Καρλ, σε βλέπω πολύ αρπαγμένο με όλους αυτούς που χτίσανε τις καριέρες τους απάνω στα γραπτά σου…
Και είμαι! Δεν ξεκωλώθηκα εγώ να ανακαλύψω το πώς συσσωρεύεται η υπεραξία της εργασίας και γεννιέται το κεφάλαιο, μέσα από τον μόχθο του εργάτη, για να έρθουνε μετά αυτοί οι πλουτοκράτες, οι βενιζελοκανέληδες και οι Σταθακομηλιοί, για να εξαργυρώνουνε το κομμουνιστικό μανιφέστο, σε μετοχές και ομόλογα της μόργκαν στάνλεϋ.
Για να μην σου πω, το τι ανοσιουργήματα διέπραξαν αυτά τα τσογλάνια του υπαρκτού σοσιαλισμού, που εκμεταλλεύτηκαν τη μνήμη τη δικιά μου και του Ίλιτς [εννοεί τον Βλαντιμίρ Ίλιτς Λένιν] για να χτίσουν την απάνθρωπη αυτοκρατορία τους.
Αφού συλλογιέμαι καμιά φορά, συζητώντας εδώ απάνω, με τον Νίκο [σ.σ. εννοεί τον Νίκο Καζαντζάκη] ότι όπως ξανασταυρώσανε τον Χριστό, έτσι θα στέλνανε και μένα σε κανένα κάτεργο, αν έκαμα τη μαλακία να πατήσω το πόδι μου στην πρώην Σοβιετική Ένωση.
Κι άκου τώρα ρε φίλε, τι έγραφα πριν από ενάμιση αιώνα και παραπάνω αιώνα στο κομμουνιστικό μανιφέστο, για να δεις πως μας ξεφτίλισαν οι λεγόμενοι υπαρκτοί σοσιαλιστές κι όλα τα πληρωμένα όργανα τους, στην Ευρώπη, που χουνε το θράσος σήμερα να αυτοαποκαλούνται κομμουνιστές…
«…Η μέση τιμή της μισθωτής εργασίας είναι το κατώτατο όριο του μισθού της εργασίας, δηλαδή του ποσού των μέσων συντήρησης που είναι απαραίτητα για να διατηρηθεί ο εργάτης στη ζωή σαν εργάτης. Αυτό λοιπόν που ιδιοποιείται ο εργάτης με τη δραστηριότητά του, τον φτάνει ίσα-ίσα για να αναπαράγει μονάχα τη γυμνή ύπαρξή του. Με κανέναν τρόπο δεν θέλουμε να καταργήσουμε αυτή την προσωπική ιδιοποίηση των προϊόντων της εργασίας, που είναι απαραίτητη για την αναπαραγωγή της άμεσης ζωής, μια ιδιοποίηση, που δεν αφήνει κανένα καθαρό κέρδος που θα μπορούσε να δώσει δικαίωμα πάνω σε ξένη δουλειά. Θέλουμε μονάχα να εξαλείψουμε τον άθλιο χαρακτήρα αυτής της ιδιοποίησης, όπου ο εργάτης ζει μόνο για να αυξάνει το κεφάλαιο και ζει μόνο όσο το απαιτούν τα συμφέροντα της κυρίαρχης τάξης… Ο κομμουνισμός δεν αφαιρεί από κανέναν τη δυνατότητα να ιδιοποιείται κοινωνικά προϊόντα. Αφαιρεί μόνο τη δυνατότητα να υποδουλώνει με την ιδιοποίηση αυτή ξένη εργασία*…»
Καταλαβαίνεις τώρα, ρε φίλε?
Και για να στο πω με πιο απλά λόγια, εγώ έλεγα στο καιρό μου, ότι με δύο ώρες δουλειά [ας πούμε] ο κάθε άνθρωπος έχει εξασφαλίσει τα αναγκαία προς το ζην, δηλαδή να φάει, να ντυθεί, να μεγαλώσει τα παιδιά του και να του περισσέψει και καμιά δεκάρα για να χει να πάει σε ένα ταβερνάκι.
Η παραπάνω εργασία είναι μόνο για να δημιουργεί την παραπανιστή αξία [την υπεραξία] που την καρπώνεται το αφεντικό, για να συσσωρεύσει κεφάλαιο.
Και λέγαμε, συν τοις άλλοις, πως όταν καταργηθεί το κεφάλαιο και τα μέσα παραγωγής περάσουν στον ίδιο τον εργαζόμενο, τότε θα καταργηθεί και η ιδιοποίηση του μόχθου του εργάτη από το αφεντικό.
Αυτό ήταν το όραμα μας για την κομμουνιστική κοινωνία και για αυτό αγωνιστήκαμε.
Καλά και σε χαιρετάω!
Στις σοσιαλιστικές χώρες όπου υποτίθεται ότι καταργήθηκε η εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο και δεν υπήρχε κανένα αφεντικό για να αρπάξει την παραπανιστή εργασία του εργάτη, μου βγήκανε οι νομενκλαντούρες και οι γραφειοκράτες και άρπαξαν αυτοί τη υπεραξία, αφήνοντας το προλεταριάτο να στέκει σε ατέλειωτες ουρές για να εξασφαλίσει ένα ζευγάρι παπούτσια ή ένα μπιτόνι βενζίνη.
Αυτά εννοούσα εγώ, όταν έλεγα ότι ο άνθρωπος πρέπει επιτέλους να μεταβεί από το βασίλειο της αναγκαιότητας, στο βασίλειο της ελευθερίας?
Σκατά στα μούτρα τους, που έχουνε και το θράσος να μου αυτοαποκαλούνται κομμουνιστές, ενώ στέλνουνε τα παιδιά τους στα αμερικάνικα κολλέγια και ζούνε σε βίλες στην Εκάλη…
Μαντάρα μου την έκαναν την ιδεολογία οι κουφάλες…
-Μήπως είσαι πολύ άδικος με τους πλούσιους, Καρλ? Στο κάτω-κάτω κι ο κολλητός σου, ο Έγκελς πλούσιος ήτανε…
Όχι, ρε φίλε… Δεν τα έχω πάρει στο κρανίο με τους πλούσιους. Φυσικά κι ο Φρίντριχ ήτανε πλούσιος, όπως ήτανε πλούσιοι και οι Γράκχοι και ο Τολστόη και ο Αλαβάνος…
Αλλά αυτοί δεν τον επεδίωξαν τον πλούτο πάση θυσία, ούτε πάτησαν επί πτωμάτων για να τον αποκτήσουν. Εντάξει, βρήκανε περιουσίες από τον μπαμπά τους και κάτσανε απάνω τους. Πλούσιοι ήτανε, δεν ήτανε μαλάκες, να τα σκορπίσουν…
Εγώ τα βάνω μ’ όλες αυτές τις κουφάλες, που πασάρουνε επαναστατικότητα στο πόπολο κι από πίσω, συσσωρεύουν αδίστακτα το παραδάκι.
Για σκέψου να βγαίνεις στις τηλεοράσεις και να κατηγορείς τη γκολντμαν ζακς, ότι ρουφάει το αίμα του κοσμάκη, ενώ έχεις κρυμμένες στο θησαυροφυλάκιο σου μετοχές της.
Για σκέψου να κατηγορείς τα ιδιωτικά σχολεία και να σέρνεις τους φουκαράδες τους εκπαιδευτικούς σε απεργίες ενώ εσύ έχεις στείλει τα παιδιά σου στο αμερικάνικο κολλέγιο.
Εδώ δεν έχουμε να κάνουμε απλώς με ανθρώπους που βρέθηκαν από την τυχερή μεριά της ανθρωπότητας και μεγάλωσαν μέσα στα πλούτη αλλά για καραγκιόζηδες, που το μόνο τους σύνθημα θα έπρεπε να είναι: «Μαζί στον αγώνα και στη μάσα χωριστά…»
-Εντάξει… Ωστόσο αυτό δεν θα έπρεπε να σε κάνει εσένα, να τα βάζεις με τον ίδιο σου τον εαυτό… Στο κάτω-κάτω, είπες πολύ σημαντικά πράγματα, που ακόμα συγκινούν την ανθρωπότητα… Κι εσύ ήσουνα απολύτως τίμιος με τον εαυτό σου. Έζησες όλη σου τη ζωή μέσα στη φτώχεια… Συλλογιέμαι καμιά φορά, ότι δεν είχες λεφτά να θάψεις το κοριτσάκι σου και μου ρχονται δάκρυα… Τι να πω, ρε Καρλ? Όλη η βρώμα αυτού του κόσμου, δεν φτάνει για να λερώσει ανθρώπους σαν εσένα…
Ναι, δεν λέω… Είπα και μερικά σωστά πράγματα… Αυτά θα τα κρίνετε όμως εσείς οι μεταγενέστεροι…
Και να σου πω και κάτι ακόμα…
Ο Αντόνιο [σ.σ. εννοεί τον Αντόνιο Γκράμσι] σωστά είχε γράψει κάποτε:
«Μαρξιστές? Δεν μπορεί να υπάρχουν μαρξιστές!»
Ε, λοιπόν φίλε, αυτή ήταν η ωραιότερη ανάλυση που θα μπορούσε να γίνει για το έργο μου κι ας με αμφισβήτησε ο Αντόνιο, σε κάποια σημεία, παρότι με λάτρευε…
Και να σου εξηγήσω το γιατί…
Εγώ ήμουν αυτός που ξανάφερε τη διαλεκτική στην ερμηνεία της ιστορίας, βάνοντας την να περπατάει με τα πόδια κάτου και το κεφάλι πάνου.
Έγραφα λοιπόν στην εισαγωγή της «Κριτικής στην πολιτική οικονομία», αυτό το έργο μου δηλαδή, που σήμερα όλοι στην Ελλάδα το αποκαλείτε: «Το Κεφάλαιο», τα εξής…
«…Η ανθρωπότητα* θέτει έτσι στον εαυτό της μόνο τα προβλήματα εκείνα που μπορεί να λύσει, αφού η εγγύτερη εξέταση θα δείξει πάντα πως το ίδιο το πρόβλημα ανακύπτει μονάχα όταν υπάρχουν ήδη, ή τουλάχιστον βρίσκονται στη διαδικασία της διαμόρφωσής τους, οι υλικοί όροι για τη λύση του…»
Δηλαδή, για να στο κάμω πιο λιανά, στην εποχή της βοϊδάμαξας, δεν έμπαινε κανένα ζήτημα για το πώς θα μπορούσε να στηθεί μια σειρά παραγωγής, σε ένα εργοστάσιο παραγωγής αυτοκινήτων, διότι απλούστατα δεν υπήρχαν αυτοκίνητα!
Η επανάσταση του Φορντ, μπορούσε να πραγματοποιηθεί μόνο όταν εμφανίστηκαν οι υλικές συνθήκες, για να οργανωθεί η μαζική παραγωγή προϊόντων, είτε ήσαν αυτοκίνητα, είτε ήσαν αναψυκτικά.
Αυτό σημαίνει ότι δεν μπορείς με όρους και έννοιες, που αφορούσαν μιαν άλλη εποχή, να αναλύεις και να ερμηνεύεις τη δική σου!
Εγώ, φίλε, ερμήνευσα τη δική μου εποχή, την εποχή της βιομηχανικής επανάστασης, της αστικής κοινωνίας και της γέννησης των εθνών/κρατών, στην Ευρώπη.
Τα θεωρητικά μου εργαλεία, οι μέθοδοι ανάλυσης που χρησιμοποίησα, οι όροι μου και οι συλλογισμοί μου, αφορούσαν εκείνη την εποχή και τις υλικές συνθήκες που είχε τότε να αντιμετωπίσει η ανθρωπότητα.
Εγώ όμως ήμουνα και ο πρώτος που είπε, ότι όλα αυτά κάποτε θα αλλάξουν και θα εμφανιστούν νέες υλικές συνθήκες στη ζωή, που θα απαιτούν νέες λύσεις, στα νέα προβλήματα, που θα βάζουν.
Όταν για παράδειγμα, έγραφα μαζί με τον Φρίντριχ το Κομμουνιστικό μανιφέστο, δεν υπήρχαν τα Μέσα Μαζικής Εξαπάτησης, ούτε η τηλεόραση, ούτε είχε εμφανιστεί η μετάλλαξη της αστικής κοινωνίας, σε κοινωνία των μαζών.
Δεν θα μπορούσα λοιπόν εγώ να σκεφτώ ποτέ μου, για παράδειγμα, ότι το «μέσον είναι το μήνυμα», που πολύ σωστά το σκέφτηκαν μεταγενέστεροι και μάλιστα αυτοί που με αμφισβήτησαν.
Το να λες λοιπόν ότι είσαι «μαρξιστής» είναι η μεγαλύτερη μαλακία, όσον αφορά το έργο μου, εξόν και αν το κάμεις από σκοπού, για να με μετατρέψεις από στοχαστή σε ευαγγελιστή!
Γιατί, τότε αναιρείς τον ίδιο τον πυρήνα του διαλεκτικού και του ιστορικού υλισμού, που στηρίζεται στο ότι, νέα προβλήματα, χρειάζονται και μια νέα γλώσσα, για να εκφραστούν και ει δυνατόν να λυθούν.
Πολύ σωστά λοιπόν το είπε ο Αντόνιο.
Δεν μπορούν να υπάρχουν μαρξιστές!
Δεν μπορείς να ακολουθείς τυφλά τα όσα είπα εγώ, για να ερμηνεύσω και να αλλάξω τον δικό μου κόσμο, σε έναν καινούριο κόσμο.
Ή πρέπει να με αμφισβητήσεις και να πας παραπέρα από εκεί που πήγα εγώ ή πρέπει να με αφήσεις ήσυχο, στον ιστορικό μου τάφο.
Αλλά αντίθετα με όσα δίδαξα εγώ στους ανθρώπους, αυτοί με έκαμαν κάτι σαν τον Άγιο Φραγκίσκο.
Ένα δόγμα, μια «αγία γραφή», την οποία πρέπει να δεχτείς με πίστη και όχι με κριτική σκέψη!
Αν είναι δυνατόν!
Ο Μαρξ, ως ευαγγέλιο…
Γι αυτό σου λέω, αγόρι μου… Αν μου έδινε άδεια ο Κύριος να ξανακατέβω στη γη, θα πήγαινα πρώτα απ’ όλα, να ξεχέσω τους λεγόμενους «μαρξιστές!»
-Η αλήθεια είναι Καρλ, ότι οι άνθρωποι που πραγματικά αγαπήσαμε το έργο σου [κι εγώ είμαι ένας από αυτούς] σε κριτικάραμε σκληρά. Να ξέρεις όμως ότι δεν είναι τίποτα προσωπικό. Αντιθέτως, θα σου έλεγα ότι σε κριτικάρουμε όπως ο Νίτσε κριτικάρισε τον Χριστό, στο εκπληκτικό του έργο ο Αντίχριστος….
Μπορείς να βρεις εκεί βαθιά αγάπη για το πρόσωπο του Ιησού και βαθιά σιχασιά, για το παπαδαριό, που διαστρέβλωσε τον λόγο του, για να ικανοποιήσει τη βουλιμιά του για εξουσία και πλούτο.
Νομίζω λοιπόν ότι είναι ακριβώς όπως τα λες! Οι άνθρωποι που σε αμφισβητούν, είναι ακριβώς αυτοί που σέβονται το έργο σου και προπαντός σέβονται το γεγονός πως στάθηκες σε όλη σου τη ζωή πιστός στις αξίες σου.
Και να σου πω και κάτι ακόμα, που μου κάμει εντύπωση, ρε φίλε…
Σπάνια να βρεις ανάμεσα στους «αριστερούς» ανθρώπους που έχουν λάβει τον κόπο να σε μελετήσουν. Οι περισσότεροι χάβουν τις καραμελίτσες που τους πετάνε οι καθοδηγητές τους και νομίζουν μετά ότι μπορούν να μιλάνε για μαρξισμό…
Και το ίδιο συμβαίνει και με άλλους μεγάλους στοχαστές της υλιστικής διαλεκτικής.
Ανάθεμα αν όλοι αυτοί που κόπτονται για σένα, για τον Γκράμσι, για τον Λούκατς ή για τον Πουλατζά, έχουν στρώσει τον κώλο τους κάτω, να διαβάσουνε και πέντε αράδες τους…
Άστα ρε Λευτεράκη…
Οι άνθρωποι εκεί κάτου στη γη, ξεχάσανε το πι σημαντικό πράγμα που σε κάμει να είσαι ή να μην είσαι αριστερός: την ανάγκη του ανθρώπου, να μεταφέρει το ατομικό του καλό ή κακό, σε συλλογικό επίπεδο.
Κανείς δεν σκέπτεται πια αυτή τη φράση μου, που θεωρώ ότι είναι από τις πιο αληθινές που έχω γράψει σε όλη μου τη ζωή.
«…Στη θέση* της παλιάς αστικής κοινωνίας με τις τάξεις και τις ταξικές της αντιθέσεις έρχεται μια ένωση, όπου η ελεύθερη ανάπτυξη του καθενός θα είναι η προϋπόθεση για την ελεύθερη ανάπτυξη όλων…»
Εδώ ο καθένας σκέπτεται κι ενεργεί πια μοναχά για την πάρτη του. Ολόκληρο το σύστημα έχει πέσει απάνω στον άνθρωπο, για να ισοπεδώσει κάθε είδους συλλογική ταυτότητα.
Ακόμα και την αρχέγονη συνείδηση του φύλου, πάνε να εξαφανίσουν, κάτω από το τεχνητό πρόπλασμα του αρσενικοθήλυκου, του πλάσματος που δεν θα είναι ούτε άνδρας, ούτε γυναίκα.
Και σ’ αυτό πρωτοστατούν οι αριστεροί, οι τάχα μου φεμινίστριες και προοδευτικάριοι, που έχουν το θράσος να χρησιμοποιούν και τα κείμενα μου. Λες κι εγώ είπα ποτέ ότι η αταξική κοινωνία του μέλλοντος, θα μετατρέψει όλους τους άνδρες σε πουσταριά και όλες τις γυναίκες σε ψυχανώμαλες καρακαλτάκες.
Και δεν σου μιλάω τώρα για την ομοφυλοφιλία, που την αποδέχομαι ως ελέυθερη επιλογή του ατόμου. Σου μιλάω για την εξαφάνιση της συλλογικής ταυτότητας του φύλου, που παράγει μοναχά λωβοτομημένα και ευνουχισμένα ανδρείκελα. Ούτε καν ομοφυλόφιλους, άνδρες ή γυναίκες…
Φταίω όμως κι εγώ, Λευτεράκη. Φταίω, γιατί σε μερικά σημεία το παράκανα και έφτασα να ερμηνεύσω τον άνθρωπο, σαν να ήταν μοναχά ένα εποικοδόμημα των οικονομικών και κοινωνικών συνθηκών, στις οποίες ρίχτηκε για να ζήσει.
Πάνω σ’ αυτό, σου το λέω ειλικρινά, κάμω την αυτοκριτική μου…
Στην εισαγωγή μου λοιπόν στην Κριτική της πολιτικής οικονομίας, έγραψα επί λέξει…
«…Στην κοινωνική* παραγωγή της ύπαρξής τους οι άνθρωποι έρχονται αναπόφευκτα σε καθορισμένες σχέσεις, οι οποίες είναι ανεξάρτητες από τη θέλησή τους, δηλαδή σε σχέσεις παραγωγής, που αντιστοιχούν σε μια ορισμένη βαθμίδα στην ανάπτυξη των υλικών δυνάμεων της παραγωγής. Το σύνολο αυτών των παραγωγικών σχέσεων αποτελεί την οικονομική δομή της κοινωνίας, την υλική βάση, πάνω στην οποία υψώνεται ένα νομικό και πολιτικό εποικοδόμημα και στην οποία αντιστοιχούν καθορισμένες μορφές κοινωνικής συνείδησης. Ο τρόπος παραγωγής των συνθηκών της υλικής ζωής καθορίζει τη γενική διαδικασία της κοινωνικής, πολιτικής και διανοητικής ζωής.
Δεν είναι η συνείδηση που καθορίζει την ύπαρξη των ανθρώπων, αλλά η κοινωνική τους ύπαρξη καθορίζει τη συνείδησή τους.
Σε ένα στάδιο της ανάπτυξης, οι παραγωγικές δυνάμεις της κοινωνίας έρχονται σε σύγκρουση με τις υφιστάμενες παραγωγικές σχέσεις, ή, για να εκφράσουμε το ίδιο πράγμα με νομικούς όρους, με τις σχέσεις της ιδιοκτησίας, μέσα στο πλαίσιο των οποίων ως τότε είχαν κινηθεί. Οι σχέσεις αυτές, από μορφές ανάπτυξης των παραγωγικών δυνάμεων, μετατρέπονται σε δεσμά τους. Τότε αρχίζει μια εποχή κοινωνικής επανάστασης. Οι αλλαγές στην οικονομική βάση, οδηγούν συντομότερα ή αργότερα στο μετασχηματισμό όλου του τεράστιου εποικοδομήματος.
Όταν μελετάμε τέτοιους μετασχηματισμούς, πρέπει πάντα να διακρίνουμε ανάμεσα στον υλικό μετασχηματισμό των οικονομικών όρων της παραγωγής, που μπορεί να καθοριστεί με την ακρίβεια της φυσικής επιστήμης, και τις νομικές, πολιτικές, θρησκευτικές, καλλιτεχνικές ή φιλοσοφικές μορφές, κοντολογίς, τις ιδεολογικές μορφές, με τις οποίες οι άνθρωποι συνειδητοποιούν αυτή τη σύγκρουση και τη διεξάγουν.
Όπως δεν κρίνουμε ένα άτομο από την ιδέα που έχει για τον εαυτό του, έτσι δεν μπορούμε να κρίνουμε και μια εποχή μετασχηματισμού από τη συνείδησή της, αλλά, απεναντίας, αυτή η συνείδηση πρέπει να εξηγηθεί από τις αντιφάσεις της υλικής ζωής, από τη σύγκρουση που υπάρχει ανάμεσα στις κοινωνικές παραγωγικές δυνάμεις και στις παραγωγικές σχέσεις…»
Ε, λοιπόν έκαμα λάθος!
Και θα σου εξηγήσω αμέσως που ήταν το λάθος μου… Ο άνθρωπος δεν είναι μοναχά ένα προϊόν των κοινωνικοοικονομικών συνθηκών της εποχής του.
Ο άνθρωπος, εξόν από την υλική βάση της κοινωνίας στην οποία ρίχτηκε να ζήσει, μπορεί επίσης να επηρεαστεί και διαμορφωθεί και από άλλες, εξίσου σημαντικές παραμέτρους της ύπαρξης, όπως είναι το έθνος, η φυλή, η πίστη, ο έρωτας, η ενδοσκόπηση, η γνώση, η τέχνη, η αγάπη ή το μίσος.
Όλα αυτά παίζουν το ίδιο σημαντικό ρόλο με τη θέση του στην παραγωγή, αν δεν παίζουν και σπουδαιότερο.
Κι αυτό αποδείχθηκε από την ίδια τη ζωή.
Ορίστε, στις χώρες του υπαρκτού σοσιαλισμού, είχαν καταργηθεί οι διαχωρισμοί της αστικής κοινωνίας, όπως είχαν καταργηθεί και οι συλλογικές ταυτότητες του έθνους, της φυλής ή της πίστης.
Κι όμως…
Αρκούσε να πεθάνει ο Τίτο, για να ξαναβγούν στην επιφάνεια οι παλιές συλλογικές ταυτότητες του «είμαι Σέρβος ή είμαι Κροάτης ή είμαι Βόσνιος ή είμαι μουσουλμάνος κ.ο.κ.»
Αρκούσε να διαλυθεί η Κα Γκε Μπε, για να διαλυθεί αμέσως μετά και η ΕΣΣΔ και να ξαναπροβάλουν στο προσκήνιο της ιστορίας οι Ουκρανοί, οι Τάταροι, οι Ουζμπέκοι, οι Ρώσοι και δεν συμμαζεύεται. Και μάλιστα με πολύ πιο άγρια αποφασιστικότητα, που οδήγησε σε τόσες αλληλοσφαγές.
Ότι και να σερβίρουνε οι καθοδηγητές της αριστερής αρπαχτής στο πόπολο, η σκληρή αλήθεια είναι ότι η εθνότητα, η φυλή, η θρησκεία ή η παράδοση, απεδείχθησαν πολύ πιο ισχυροί συλλογικοί προσδιορισμοί, από την ταξική συνείδηση, αν υπήρξε και ποτέ κάτι τέτοιο.
Και δες και το άλλο…
Εγώ γράφω ότι το άτομο δεν μπορεί να έχει συνείδηση του εαυτού του.
Μέγα σφάλμα, κύριε!
Οι δρόμοι προς την Αυτογνωσία και συνεπώς την Αυτονομία, δεν περνάνε μέσα από την ταξική πάλη, όπως νόμιζα εγώ αλλά μέσα από την εσωτερική πάλη του Εγώ, που προσπαθεί να αποκτήσει συνείδηση του εαυτού του.
Πρέπει πρώτα να ερμηνεύσεις και συνεπώς να αλλάξεις τον εαυτό σου και μετά να προσπαθήσεις να ερμηνεύσεις ή να αλλάξεις τον κόσμο [κι αν θέλει να αλλάξει!]
Ξέρεις ήταν για μένα μια συνταρακτική αποκάλυψη, όταν γνώρισα εδώ στο Υπερπέραν τον Σίγκμουντ [σ.σ. εννοεί τον Σίγκμουντ Φρόϋντ]
Αυτός ο Βιεννέζος γιατρός μου άνοιξε ορίζοντες που δεν τους είχα φανταστεί ποτέ μου. Μου έμαθε ότι κάτω από την επιφάνεια της συνείδησης [αυτό που εγώ αποκαλούσα ταξική συνείδηση] υπάρχει ένας άλλος σκοτεινός κόσμος, ο ασύνειδος κόσμος, ο οποίος ουσιαστικά κυβερνάει και ελέγχει τον άνθρωπο, εξόν και αν με «συνειδητή» γνώση, ο άνθρωπος προσπαθήσει να τον φέρει στο φως, να τον διαυγάσει με τον Λόγο και να απελευθερωθεί από τη δουλεία του [στο βαθμό που μπορεί να απελευθερωθεί]
Ε λοιπόν, όλα αυτά δεν τα είχα καταλάβει και όταν ο Σίγκμουντ μου άνοιξε τα μάτια, διαπίστωσα ότι θα ήθελα να ζήσω άλλη μια ζωή, για να τα μελετήσω.
Ευτυχώς, τα μελετήσανε οι κατοπινοί από μένα, οι νόμιμοι κληρονόμοι μου [και αμφισβητίες μου] της σχολής της Φραγκφούρτης.
Γι αυτό επισκέπτομαι συχνά την Κόλαση, όπου βρίσκεται ο Σίγκμουντ και τα συζητάμε συχνά, με την άδεια του Κυρίου βεβαίως-βεβαίως…
-Ο Φρόυντ είναι στην Κόλαση? Γιατί ρε γαμώτο? Αυτός δεν είχε πειράξει στη ζωή του ούτε μυρμήγκι…
Τον τιμώρησε ο Κύριος με 300 χρόνια καθαρτήριο, επειδή είχε στο μυαλό του συνέχεια το σεξ.
Βλέπεις, όπως κι εγώ, έκαμε κι ο Σίγκμουντ τα δικά του λάθη, αλλά γι αυτά πρέπει να σου μιλήσει ο ίδιος σε άλλη συνέντευξη…
-Ποιους άλλους βλέπεις στην Κόλαση?
Τον Γκέοργκ [σ.σ. εννοεί τον Χέγκελ] που τον τιμώρησε ο Κύριος με 500 χρόνια καθαρτήριο, επειδή συμπαθούσε υπερβολικά τους Γερμανούς.
Επίσης τον Άρθουρ [σ.σ. εννοεί τον Σοπενάουερ] που τον τιμώρησε ο Κύριος με 1000 χρόνια καθαρτήριο, επειδή δεν είχε γελάσει ούτε μια φορά στη ζωή του…
Κι ακόμα όλους τους γενικούς γραμματείς όλων των Κομμουνιστικών Κομμάτων, όλων των χωρών, μαζί με τις νομεγκλαντούρες τους.
Εξόν φυσικά από τον Λένιν.
Αυτός τη γλίτωσε, επειδή έφυγε νωρίς…
-Καρλ, να μην σε κρατάω άλλο, εδώ στο ενδιάμεσο του ουρανού. Νομίζω ότι είπαμε ήδη αρκετά, αν και όσα να τους πεις, αποκλείεται να αλλάξουν τα μυαλά των πιστών σου, τουλάχιστον στην Ελλάδα. Αυτοί νομίζουν ότι το να είσαι μαρξιστής, σημαίνει να εξασφαλίσεις έναν διορισμό στο δημόσιο.
Πες μου μόνον αν υπάρχει κάποια ερώτηση, που θα ήθελες να σου την κάνω αλλά δεν σου την έκανα…
Ναι! Υπάρχει… Δεν με ρώτησες τι θα έλεγα τώρα, αν μου έδινε την άδεια ο Πανάγαθος να επιστρέψω στη γη…
Ε λοιπόν, φίλε μου, έτσι και ξαναγεννιόμουνα στην αρχή του 21ου αιώνα, θα ήμουνα χρυσαυγίτης.
Μάλιστα, χρυσαυγίτης!
Διότι, το πιο ουσιαστικό για το οποίο κάμουν λόγο τα κείμενα μου αλλά και η ίδια μου η ζωή, είναι η ίδια η σχεδόν παράλογη Πίστη του ανθρώπου, ότι με την ελεύθερη βούληση του και με την ελεύθερη δράση του, δεν θα ερμηνεύσει απλά τον κόσμο, αλλά πάνω απ όλα, θα τον αλλάξει.
Ακόμα και αν είναι να αποτύχει, ακόμα και αν ο κόσμος ο ίδιος δεν έχει καμία όρεξη να αλλάξει, ακόμα και αν τον κράζουνε όλοι για φασίστα, για κομμουνιστή, για φονιά, για ξενοφοβικό, για ρατσιστή, για τρελό για ότι θέλεις τέλος πάντων, αυτός ρισκάρει τα πάντα, προκειμένου να φέρει στη γη εκείνο που θεωρεί δίκαιο.
Κι οι χρυσαυγίτες φίλε μου, είναι οι μόνοι που το κάνουν αυτό, τουλάχιστον στην Ελλάδα.
Με τα λάθη τους, με τη χοντροκοπιά τους, με την τρέλα τους, με τις υπερβολές τους, αλλά το κάνουν.
Και το πιστεύουν.
Και αρνούνται να παίξουν το παιχνίδι του καθεστώτος, πετάγοντας τους στα μούτρα, τα πακέτα που τους προσφέρουνε για να τους εξαγοράσουν.
Μοιράζουνε κανά φαγητό στον κοσμάκη, προστατεύουνε τον φουκαρά και διαλαλούν σε όλους τους τόνους, εκείνο που είχα πει κι εγώ, ότι δηλαδή δεν υπάρχει καλύτερος τρόπος να καταργήσεις τις εργασιακές κατακτήσεις του εργάτη, από το να γεμίσεις τη χώρα του με αλλοδαπούς εργάτες, που θα δουλεύουνε για ένα πιάτο ρύζι.
Κι αυτό ακριβώς κάνουνε σήμερα τα αφεντικά της παγκοσμιοποίησης.
Προσπαθούν να αντικαταστήσουν τους λαούς με μάζες λαθρομεταναστών, που θα δουλεύουνε για ένα κομμάτι ψωμί και θα γαμιούνται για ένα πακέτο τσιγάρα.
Γι αυτό και βλέπεις να ανεβαίνουνε στη χώρα σου οι χρυσαυγίτες, ακριβώς εκεί που ζούνε οι άνεργοι, οι φτωχοί και οι απελπισμένοι και που λίγα χρόνια πριν, αυτοί οι ίδιοι άνθρωποι έπιναν νερό στο όνομα μου.
Και καλά κάνουν.
Σιγά μην μείνουνε πιστοί οι εργάτες, στους φραγκοφονιάδες και στους κρατικοδίαιτους της αριστεράς, που είναι ικανοί να σκοτώσουν και τη μάνα τους ακόμα, για έναν διορισμό στη ΔΕΗ.
Πάρε σειρά και δες ποιοι ανήκουνε στο ΚΚΕ και στον Συριζα, που τα πρωτοκλασατα στελέχη τους έχουνε πιάσει στασίδια στα καθεστωτικά κανάλια.
Βολεμένοι του δημοσίου, πάμπλουτοι επιχειρηματίες, ανώτατοι δικαστικοί, ανώτατοι εκπαιδευτικοί, αστέρια της σώου μπίζνες, λαμόγια και μεγαλοφαγάνες του κρατικού κορβανά.
Κι εγώ λοιπόν, αν βρισκόμουνα σήμερα στο κερατσίνι, στον κολωνό, στη δραπετσώνα, χρυσαυγίτης θα ήμουνα.
Και θα τους γαμούσα τα πρέκια, όπως έκαμα και στον καιρό μου!
*Σημείωσις
Όλες οι προσθήκες από το Κομμουνιστικό Μανιφέστο και την Εισαγωγή στην Κριτική της Πολιτικής οικονομίας, έχουν παρθεί από το Μαρξιστικό Αρχείο
https://www.marxists.org/ellinika/archive/marx/works/1848/com-man/intro.htm
+ There are no comments
Add yours