Ορισμένες εκπομπές στις Τηλεοράσεις δεν ανταποκρίνονται απολύτως προς τον αμιγή και ευγενή σκοπόν της ενημερώσεως. Άλλες δεν ανταποκρίνονται πλήρως προς τον πολιτιστικόν ή καλλιτεχνικόν προορισμόν τους. Έχουν κάποιες ελλείψεις, ενώ θα έπρεπε πάντα να ήταν σε σταθερή θέση και φυσικά πάντα σε ανοδικήν τροχιάν, ώστε να έλκουν το κοινόν, αλλά και να το διδάσκουν, να το ενημερώνουν, να του εμπλουτίζουν τις γνώσεις, να του ανεβάζουν συνεχώς το πνευματικόν επίπεδον. Να το δελεάζουν, ώστε αδημόνως να προσέρχεται σ’ αυτές, σίγουρον ότι θα έχει πολλαπλά οφέλη.
Δυστυχώς αυτός ο ιδεώδης και επιδιωκτέος σκοπός συναντά εμπόδια. Παρεισφρύουν όπως φαίνεται, οικονομικά οφέλη, τα οποία δεν συνταυτίζονται πάντα με τα πνευματικά.
Σ’ αυτήν την κατηγορίαν πρέπει να κατατάξομεν τις εκπομπές για επίδειξη μαγειρικής, δεινότητας. Όλοι οι σταθμοί στο σύνολόν τους έχουν καθημερινώς δίωρες εκπομπές με μαγειρέματα διαφόρων φαγητών!! Δύο ώρες την ημέραν, το ένα κανάλι είναι μέγας χρόνος!! Μέγιστος αν φαντασθούμεν ότι σε δελτία ειδήσεων και ενώ είναι σε εξέλιξη σπουδαία είδηση ή αναφορά, εξαίφνης κόπτεται, «λόγω ελλείψεως χρόνου»!! Στην τηλεκουζίναν δεν υπάρχουν διακοπές, Μόνον για διαφημίσεις, κάτι το φυσιολογικόν.
Η κατά κόρον εκτενής αναφορά της κουζίνας στην τηλεόραση, προκαλεί εκτός των άλλων, θλίψη και αγανάκτηση στους πεινώντες Έλληνες! Αλλά και συναίσθημα ταπεινωτικόν! Βλέπουν ωραιότατα φαγητά καθημερινώς, την στιγμήν κατά την οποίαν εκείνοι δεν έχουν ούτε ένα ξεροκόμματον ψωμί!! Κοιτάζουν με θλίψη, λιγουρεύονται, παθαίνουν σιελόρροιαν, περιφέρουν την γλώσσαν μέσα και έξω του στόματος, ονειρεύονται τα πλούσια φαγητά και γλυκά, κοιμούνται όμως χωρίς αυτά, απολύτως νήστειες, όπως ο γαΐδαρος του Ροΐδη!!!
Αν αυτό γινόταν μίαν φοράν την εβδομάδα, και στον μισόν χρόνον, ίσως ήταν πιο υποφερτόν. Τώρα όμως είναι, γευστικώς, χορταστικώς, συναισθηματικώς, ηδυκώς, ανύπαρκτον, με τα εν εντεύθεν πολλαπλά δυσμενή επακόλουθα. Ίσως για τις τηλεοράσεις να είναι οικονομικώς επωφελές, αλλά αυτό δεν έπρεπε να είναι «ακένωτος πηγή» εκρροής πάσης μορφής πληγών κατά του οικονομικώς πάσχοντος κοινού.
Προσβάλλει σε κάποιον βαθμόν τον πεινώντα. Αλλά και κάθε άλλον ο οποίος θέλει σε κάποιαν στιγμήν σχολής, να παρακολουθήσει την τηλεόραση!! Δεν ευρίσκει έδαφος πρόσφορον και ελκτικόν και απέρχεται.
Αναλόγου μεγέθους δυσμενή συναισθήματα προκαλούν και οι τηλεπαρουσιαζόμενες εκτυπώσεις και καταμετρήσεις χαρτονομισμάτων, στο φόντο της οθόνης, εξ αφορμής οικονομικού θέματος!!! Τα λυπηρά συναισθήματα για το κοινόν, το οποίον «έχει χάσει το χρώμα του χρήματος» είναι καταιγιστικά για τον πεινόντα!! Τον συνθλίβουν. Αλλά κανείς σκηνοθέτης δεν τον σκέπτεται!!!
Ο θυμόσοφος Λαός αυτά δεν τα επέτρεπε και δεν τα ανεχόταν. Τον πλήγωναν βαθύτατα, και γι΄ αυτό είχε τις απαγορευτικές υπενθυμίσεις με τις παροιμίες.
«Στο σπίτι της ανύπαντρης ποτέ μη λες για ράφι
και στου σπανού μη συζητάς ποτέ σου για ξυράφι»
«Στο σπίτι του κρεμασμένου δεν μιλάνε για σκοινί».
Γιατί γίνεται τηλεοπτική καταπάτηση και περιφρόνηση των σοφοτάτων αυτών προτροπών;; Απορίαν εκφράζομεν.
Μιχαήλ Στρατουδάκης
