Ας το πούμε όσο κομψά θέλουμε. Ας τα ρίξουμε στη “βίβλο”του Ενιαίου Εποπτικού Μηχανισμού (SSM) της ΕΚΤ. Ας μιλήσουμε για νέες αντιλήψεις των Τραπεζών στη χρηματοδότηση της οικονομίας. Η αλήθεια είναι πικρή αλλά αυτή είναι. Λεφτά δεν υπάρχουν να σωθεί η Ελλάδα που ξέραμε. Υπάρχουν μόνο για το κράτος. Η νέα γενιά των μεγάλων προβληματικών συγκροτημάτων χτυπάει την πόρτα.
Θα σωθούν τα προσχήματα. Θα σωθούν οι “σαπουνόπερες” με τις προσπάθειες διάσωσης των νέων προβληματικών. Θα σωθούν οι γελοίες πολιτικές δήθεν ανησυχίες για τους εργαζόμενους.
Η ουσία όμως; Δεν θα αλλάξει. Οι (πάνω από 100) προβληματικοί πρώην ογκόλιθοι της οικονομίας που πονοκεφαλιάζουν Τράπεζες, προμηθευτές και εργαζόμενους θα κάνουν πάταγο μέσα στη διετία 2017-2018.
Πολύ λυπάμαι που παλαιά κραταιά ονόματα όπως του ομίλου Μαρινόπουλου πρωταγωνιστούν σε “σαπουνόπερες” διάσωσης και ανησυχίας (μέχρι δακρύων) της πολιτικής και των πολιτικών.
Θα περάσει όμως το στάδιο αυτό και θα ξεχαστούν όλα ανάμεσα σε πλαστές ελπίδες ότι από την πτώση μεγάλων ομίλων θα ευεργετηθούν μικρότερα σχήματα που θα αναγεννηθούν στην Ελλάδα.
Τίποτε δεν θα γίνει. Γιατί λεφτά δεν υπάρχουν για την ιδιωτική οικονομία. Λεφτά δεν υπάρχουν στις Τράπεζες να ζεστάνουν την οικονομία. Λεφτά δεν έχει και δεν θα έχει ο κορβανάς να αναθερμάνει την αγορά με δημόσιες επενδύσεις.
Δεν καταλάβαμε τα λάθη με τη μορφή της οικονομικής μας πολιτικής όταν κατέρρευσε η οικοδομή. Δεν φάνηκε να πήραμε χαμπάρι τίποτε όταν οι κατασκευές, ως κλάδος, άρχισε να δουλεύει μόνο για το μεροκάματο.
Κανείς δεν είπε κουβέντα όταν μεγάλοι Όμιλοι και μικρά συγκροτήματα έχασαν όχι μόνο τον βηματισμό τους αλλά και τον μπούσουλα και συρρικνώθηκαν ή μετανάστευσαν μετά από την κατάρρευση της μεταποίησης και των κατασκευών στην Ελλάδα.
Αγνοήσαμε τις φωνές (όποτε και αν έγιναν) των μικρομεσαίων που συνδέονται με την οικοδομή και τις κατασκευές όπως και εκείνες τις φωνές δράσης αποκλειστικά στις εξαγωγές και έχασαν τον δρόμο τους στα σκοτάδια του ανταγωνισμού όταν το κόστος παραγωγής στην Ελλάδα (λόγω επιβαρύνσεων και τιμών ενεργείας), αυξήθηκε κατά 25-30% στο αντίστοιχο της Ε.Ε.
Μόνο όταν οι Τράπεζες δημοσιοποιήσουν τις λίστες με τις “κόκκινες” περιπτώσεις επιχειρήσεων που ακόμη δεν θέλουν να χαρακτηρίσουν “προβληματικές με ανίατες ασθένειες” θα σχηματοποιηθεί η πραγματική εικόνα της οικονομίας μας.
Όσο δεν το κάνουν και περιοριζόμαστε μόνο σε 3-4 “καρκινογόνες” περιπτώσεις όπως του Ομίλου Μαρινόπουλου, του ΔΟΛ και ξενοδοχειακών συγκροτημάτων θα ζούμε μέσα στο ψέμα του “παρηγοριά στον άρρωστο μέχρι να βγει η ψυχή του”.
Πότε όμως και ποιος πολιτικός, κόμμα και κυβέρνηση θα τολμήσει να αγγίξει την αλήθεια και να μιλήσει με ονόματα και διευθύνσεις (όπως οι ίδιοι συνηθίζουν να λένε) για τις δεκάδες “κόκκινες” περιπτώσεις διάλυσης που θα έλθουν γιατί ούτε οι Τράπεζες ούτε οι πολιτικοί, ούτε οι πολιτικές τους είναι σε θέση να αναστρέψουν;
Η Ελλάδα που ξέραμε τελείωσε οριστικά. Τα οικονομικά θεωρήματα λειτουργίας των ελατηρίων στην πιεσμένες οικονομίες δεν έχουν απολύτως καμία θέση στην ελληνική επιχειρηματική πραγματικότητα.
Το πρόβλημα της ελληνικής οικονομίας και της όποιας πολιτικής την περιέβαλε και την περιβάλει και σήμερα είναι η έλλειψη εμπιστοσύνης. Η έλλειψη πολιτικού οράματος για την Ελλάδα. Και η έλλειψη πολιτικών ικανών να πείθουν ότι έχουν όραμα και σχέδια για την επίτευξή του.
Η Ελλάδα στα επόμενα χρόνια, μέχρι το 2025, θα αδειάζει από επιχειρηματικές εικόνες που κουτσά-στραβά την κρατάνε μέχρι σήμερα στο ευρωπαϊκό επιχειρείν όπου και είναι ο φυσικός της χώρος.
Οι όμιλοι όμως, τα συγκροτήματα και οι κλάδοι (που συνέθεσαν αυτήν την εικόνα) καταρρέουν και χρειάζονται (όπως ήξεραν ή όπως τους μάθαμε αν θέλετε) στήριξη και από την Πολιτεία και από τις Τράπεζες.
Λεφτά όμως δεν υπάρχουν. Και αν υπήρχαν μας λείπουν… οι εποχές των κρατικών Τραπεζών που “αυτοκτονούσαν” μεν αλλά χρηματοδότησαν τις προβληματικές.
Τώρα τίποτε δεν γίνεται με “κλειστές τις πόρτες”. Τώρα ο χρεοκοπημένος επιχειρηματίας δεν μπορεί να αποζημιωθεί από τον φορολογούμενο, την ΕΟΚ και την Εθνική, την ΑΤΕ και την ΕΤΒΑ του 1983 των “κοινωνικοποιήσεων”. Τώρα υπάρχει ο “κόφτης” του SSM και της ΕΚΤ.
Γι’ αυτό το οικονομικό “όραμα” της Ελλάδας περιλαμβάνει ως “δευτερογενή παραγωγή” μόνο φούρνους. Και στον τομέα υπηρεσιών καφετέριες στην κορυφή από όπου θα κατεβαίνουμε… για να συναντήσουμε και το πρόχειρο φαγητό. Μπορεί να μας σώσει η πρωτογενής αγροτική παραγωγή ώστε να επιστρέψουμε σε κάποιο κάδρο της ευρωπαϊκής οικονομίας; Εάν όχι αυτήν την ιδιωτική οικονομία αξίζουμε. Αυτήν θα έχουμε.
george.kraloglou@capital.gr
