Ξέρω ότι στις δύσκολες στιγμές, τα πολλά τα λόγια είναι… φτώχεια. Τούτες τις αράδες δεν τις γράφω από επαγγελματική διαστροφή, ούτε από κοινωνική ευγένεια, δεν το συνηθίζω άλλωστε… Είμαι πατέρας τριών παιδιών και μπορώ ίσως να καταλάβω – όχι να νιώσω – τα συναισθήματα που αυτη την ώρα διακατέχουν το Νίκο Νικολόπουλο και χιλιάδες άλλους γονείς.
Με το Νίκο Νικολόπουλο μπορείς να διαφωνήσεις σε πολλά.
Μπορείς να τον χαρακτηρίσεις ακραίο, υπερβολικό, αθυρόστομο, ευέξαπτο ή απλά να διαφωνείς με τις πολιτικές του πεποιθήσεις.
Σε καμία περίπτωση όμως δεν μπορείς να του προσάψεις το παραμικρό για το ήθος και την αξιοπρέπειά του.
Το αντίθετο θα έλεγα.
Ο Νικολόπουλος δεν εκμεταλλεύθηκε ούτε για μια στιγμή στην πολιτική του καριέρα το δράμα και τις δυσκολίες που βίωνε επί 17 έτη ο ίδιος και η οικογένειά του…
Τόσο ο ίδιος, όσο και η σύζυγός του στάθηκαν στο ύψος των περιστάσεων και μεγάλωσαν τη «Νίκη» και τα υπόλοιπα τρία παιδιά τους χωρίς «κλάψα», χωρίς ίχνος μεμψιμοιρίας.
Ακόμα και τώρα, στην πιο δύσκολη στιγμή της ζωής του ο Νίκος είναι όρθιος, με το κεφάλι ψηλά, μάγκας, Πατέρας με «Π» κεφαλαίο…
Ακόμα και χθές (Κυριακή 5 Ιουνίου 2016), που ο πρόεδρος της Βουλής Νίκος Βούτσης προέβη σε μακάβρια γκάφα στέλνοντας συλληπητήριο τηλεγράφημα στον Νικολόπουλο, αν και η Νίκη ζούσε, ο πατρινός πολιτικός απάντησε με τον πιο γλυκό τρόπο…
Για τα υπόλοιπα, η ψυχούλα του το ξέρει… όλοι οι άλλοι δεν ξέρουμε απολύτως ΤΙΠΟΤΑ και καλό θα ήταν να μετριάζουμε την εύκολη κριτική κατά των δημοσίων προσώπων διότι ποτέ δεν μπορεί να ξέρεις ποιο Γολγοθά ανεβαίνει κάθε άνθρωπος.
Για τα πολιτικά πρόσωπα, συνήθως αποφεύγω τον πρώτο ενικό.
Όμως ο Νίκος είναι μια ιδιαίτερη περίπτωση.
Με όλη τη δύναμη της ψυχής μου του εύχομαι να μείνει ΔΥΝΑΤΟΣ, το χρειάζεται περισσότερο από οτιδήποτε άλλο.
Έχει τον αμέριστο σεβασμό όλων μας.
Τον σεβασμό που κερδίζει κάθε Πατέρας που γίνεται ανάσα και αγέρας για τα παιδιά του, κάθε Πατέρας που απλώνει τις φτερούγες του για να προστατέψει την οικογένειά του.
Παραφράζω ένα από τα πλέον γνωστά αποφθέγματα του Νίκου Καζαντζάκη: Η πέτρα, το σίδερο, το ατσάλι δεν αντέχουν. Ο πατέρας αντέχει…
Ο Θεός να σ’ έχει γερό αδερφέ και να σου δίνει δύναμη.