Τετάρτη 18/10
Η προβολή ξεκινά αυστηρά στις 21:30
Είσοδος Ελεύθερη
Η ΓΙΑΦΚΑ τις Τετάρτες του χειμώνα μεταμορφώνεται.
Χαμηλώνει εντελώς τα φώτα, σε βάζει σε καρέκλα και σου δίνει τη δυνατότητα να γνωρίσεις ή να ξαναλατρέψεις ταινίες του νεοελληνικόυ underground cinema.
Το #Moviement ξεκινάει με έναν πρώτο κύκλο προβολών αφιερωμένο στο Νίκο Νικολαϊδη και την ταινία “Γλυκιά Συμμορία”.
Ο Νίκος Γεωργίου Νικολαΐδης (Αθήνα 25 Οκτωβρίου 1939 – 5 Σεπτεμβρίου 2007) ήταν Έλληνας σκηνοθέτης, σεναριογράφος, παραγωγός ταινιών, συγγραφέας, θεατρικός σκηνοθέτης, βοηθός σκηνοθέτη, παραγωγός δίσκων, διευθυντής τηλεόρασης, και εμπορικός διευθυντής. Συνήθως θεωρείται ένας εκπρόσωπος της ευρωπαϊκής αβάν-γκαρντ και του πειραματικού κινηματογράφου.
Ο Νικολαϊδης γεννήθηκε στις 25 Οκτωβρίου 1939 στην Αθήνα, όπου έζησε και δούλεψε μέχρι το θάνατό του. Ήταν ο ίδιος σεναριογράφος και παραγωγός των κινηματογραφικών ταινιών που σκηνοθέτησε και περιστασιακά, όπως και στην περίπτωση της κινηματογραφική ταινίας του 1965 του Ορέστη Λάσκου “Πράκτορες 005 εναντίον Χρυσοπόδαρου”, έγραφε σενάρια για άλλους σκηνοθέτες. Για μεγάλο μέρος της ζωής του εργάστηκε στη διαφήμιση και κατάφερε να σκηνοθετήσει 200 τηλεοπτικές διαφημίσεις μέσα σε είκοσι χρόνια. Σπούδασε σκηνοθεσία στη Σχολή Ελληνικού Κινηματογράφου και Τηλεόρασης Σταυράκου και απέκτησε γραφικές δεξιότητες σχεδίασης στο Vakalo College of Art and Design, μια υψηλής εκτίμησης εξειδικευμένη ιδιωτική σχολή τέχνης, που βρίσκεται στην Αθήνα. Το 1960 άρχισε να εργάζεται ως πρώτος βοηθός σκηνοθέτη για τον Βασίλη Γεωργιάδη και το 1962 σκηνοθέτησε την πρώτη του μικρού μήκους ταινία Lacrimae Rerum. Το σκηνοθετικό ντεμπούτο του ήταν η ταινία Ευρυδίκη Β.Α. 2037 η οποία προβλήθηκε στο Φεστιβάλ Ελληνικού Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης στις 29 Σεπτεμβρίου 1975, όπου κέρδισε το Βραβείο Καλύτερου Σκηνοθέτη, το βραβείο του Υπουργείου Πολιτισμού και το Βραβείο Καλύτερης Φωτογραφίας της Ένωσης Κριτικών Κινηματογράφου της Αθήνας. Παρά την χλιαρή αντίδραση των θεατών, οι κριτικοί εκτίμησαν την καινοτόμο προοπτική της κλασσικής ελληνικής τραγωδίας του Ορφέα και της Ευρυδίκης και σημείωσαν την πρωτοτυπία των καλλιτεχνικών τεχνικών του Νικολαϊδη. Ο ίδιος ο Νικολαΐδης πίστευε ότι η ταινία Ευρυδίκη Β.Α. 2037 είναι η καλύτερη του ταινία.
Για την επόμενη ταινία του, Τα Κουρέλια Τραγουδάνε Ακόμα (1979), ο σκηνοθέτης μελέτησε τη μετατροπή των κοινωνικών αξιών, χρησιμοποιώντας το παράδειγμα μιας ομάδας πέντε φίλων που συναντιούνται μετά από ένα μακροχρόνιο διαχωρισμό και μοιράζονται μεταξύ τους τις λεπτομέρειες της δύσκολης ζωή τους. Η ταινία έγινε το σύμβολο της γενιάς του 1950 και αντανακλούσε τις προσωπικές του απόψεις σχετικά με το πρόβλημα της αλλοτρίωσης στο σύγχρονο κόσμο. Η ταινία γυρίστηκε με ένα σουρεαλιστικό τρόπο με προτίμηση για την αισθητική του Μαρκήσιου Ντε Σαντ. Σε αυτήν την ταινία, για πρώτη φορά στη φιλμογραφία του Νικολαΐδη, μπορεί κανείς να δει τα χαρακτηριστικά στοιχεία του κινηματογραφικού νουάρ που έγιναν μέρος της μοναδικής προσέγγισης του Νικολαϊδη στην πλειοψηφία των ταινιών που ακολούθησαν. Σήμερα είναι πιθανότατα πιο γνωστός για το magnum opus του 1990 Singapore Sling, μια αλλόκοτη μείξη φιλμ νουάρ και τρόμου με το σεξ να χρησιμοποιείται ως παιχνίδι εξουσίας.[4][5] Παρά την μεγάλη καριέρα του ως σκηνοθέτης στην πατρίδα του, η οποία εκτείνεται από τις αρχές της δεκαετίας του 1960, ήταν σχεδόν εντελώς άγνωστος έξω από την Ελλάδα πριν από τις αρχές του 1990 και είναι ακόμη λιγότερο γνωστός έξω από αυτήν και μόνο με αυτήν την ταινία, η οποία έγινε αμέσως καλτ, η διεθνής φήμη ήρθε σ ‘αυτόν.[6][7] Από τα κινηματογραφικά του έργα, σκηνοθέτησε επίσης τη Γλυκιά Συμμορία (1983), την Πρωινή Περίπολο (1987), το Θα σε Δω στην Κόλαση, Αγάπη μου (1999) και το Ο Χαμένος τα Παίρνει Όλα (2002). Δημοσίευσε επίσης μια σειρά από διηγήματα και έγραψε τρία μυθιστορήματα, όπως το Οργισμένος Βαλκάνιος (1977), το οποίο έχει ανατυπωθεί πολλές φορές στην Ελλάδα. Εκτός από την καριέρα του ως σκηνοθέτης, σκηνοθέτης και συγγραφέας, ο Νικολαΐδης εργάστηκε επίσης σε ένα στούντιο ηχογράφησης.
Οι ταινίες του έχουν διχάσει πολλές φορές κοινό και κριτικούς. Λόγω των μεθόδων κινηματογράφησης του, σεναρίου καθώς και της θεματολογίας με την οποία ασχολούνται συνήθως οι ταινίες του, σε πλήρη αντίθεση με τις καθιερωμένες επικρατούσες επιλογές, οι ταινίες του έχουν λάβει ελάχιστη δημοσιότητα, αν και μερικές, ειδικά οι λιγότερο γνωστές του, έγιναν καλτ, τόσο εντός όσο και εκτός Ελλάδας. Οι χαρακτήρες στις ταινίες του είναι συνήθως άνθρωποι που βρίσκονται στα όρια, σε παράλογες ή ακραίες καταστάσεις, που παίζουν το τελευταίο τους, συνήθως καμένο, χαρτί. Τα θέματα που συναντά συχνά κανείς συχνά στις ταινίες του Νικολαΐδη είναι η δεκαετία του ’50 και το φιλμ νουάρ, το παιχνίδι μεταξύ σεξ και θανάτου, η συντροφικότητα κι ο έρωτας, η πάλη με κάθε λογής εξουσίες αλλά και με φαντάσματα του παρελθόντος. Ο Νικολαΐδης κινηματογράδησε μεγάλο μέρος του έργου του σε άσπρο και μαύρο, μερικές από τις ταινίες του περιείχαν κάποια ομοιότητα με τις αποκαλούμενες ταινίες «σκουπίδια» και ταξινόμησε την πλειονότητα των ταινιών του σε τριλογίες. Ως παράδειγμα της τελευταίας τάσης, η τριλογία «Χρόνια της Χολέρας», η οποία ασχολείται με τις τελευταίες δεκαετίες του εικοστού αιώνα, αρχίζει με Τα Κουρέλια Τραγουδάνε Ακόμα (1979), συνεχίζει με τη Γλυκιά Συμμορία (1983), και τελειώνει με το Ο Χαμένος τα Παίρνει Όλα (2002).
Τον Νοέμβριο του 2005, μετά την ολοκλήρωση της τελευταίας του ταινίας The Zero Years, μια ιστορία διαστροφής και σεξουαλικής κυριαρχίας, που δεν κατάφερε να επαναλάβει την προηγούμενη επιτυχία του Singapore Sling (1990), ο Νικολαΐδης δήλωσε την πρόθεσή του να σταματήσει να κάνει ταινίες προκειμένου να ασχοληθεί με τη μουσική.
Από το 1970 ζούσε με τη Μαρί Λουιζ Βαρθολομαίου με την οποία είχε δύο παιδιά. Ήταν επίσης είτε ο παραγωγός είτε τουλάχιστον συμμετείχε στην παραγωγή όλων των οκτώ ταινιών του μεγάλου μήκους και 200 διαφημίσεων. Πέθανε στις 5 Σεπτεμβρίου 2007, σε ηλικία 67 ετών, λόγω πνευμονικού οιδήματος στην Αθήνα.[9] Το Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης πραγματοποίησε μια αναδρομική εκδήλωση προς τιμήν του κατά τη διάρκεια του προγράμματος αφιέρωσης τον Νοέμβριο του 2007 και η Ταινιοθήκη της Ελλάδος απέτισε φόρο τιμής σε αυτόν από τις 26 Μαΐου έως την 1η Ιουνίου 2011 προβάλλοντας τις οκτώ μεγάλου μήκους ταινίες του. Μέχρι σήμερα παραμένει ο μοναδικός Έλληνας σκηνοθέτης που κέρδισε το Βραβείο Καλύτερου Σκηνοθέτη στο Φεστιβάλ Ελληνικού Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης ή στα Κρατικά Βραβεία Κινηματογράφου στο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης πέντε φορές.
Λίγα λόγια για τη… Γλυκιά Συμμορία
Πολυβραβευμένη ταινία που δίχασε. Ολα τα αντικείμενα παίζουν κάποιο ρόλο στη Συμμορία. Οι ήρωες ζουν σε ένα φανταστικό κόσμο που έχουν δημιουργήσει και που τον υπερασπίζονται μέχρι θανάτου. Στο φινάλε της ταινίας, αυτό που παίζει μεγαλύτερο ρόλο, δεν είναι τα σκηνικά, αλλά ο ήχος, το φως και το συναίσθημα. Ακόμη και ο Σπάιντερμαν στο βάθος δίνει μια αίσθηση ελευθερίας. Το ημερολόγιο της ζωής και του θανάτου μιας ομάδας «ανήθικων»…
Μιας ομάδας που έχει φτάσει στο σημείο χωρίς επιστροφή, και που ζητάει κάτι για να πιστέψει πολύ και να πεθάνει για αυτό. Η συμπεριφορά των ηρώων θα πέσει στην αντίληψη του Κράτους που θα τους θέσει υπο διακριτική παρακολούθηση. Μια ομάδα παρακρατικών πολιτών θα ζώσει το σπίτι τους, έχοντας επικεφαλή ένα σιωπηλό, ξανθό άνδρα… Κάτι θα περιμένει. Η ιστορία τους είναι μια μελέτη πάνω στο νέο πρόσωπο του παγκόσμια επερχόμενου Κρατικού φασισμού, μια ιστορία χαράς, κάποιου τρυφερού έρωτα, μιας μουσικής θανάτου, μιας αναπόλησης χρωμάτων, γλυκιάς βίας και γέλιου. Η ιστορία τεσσάρων διπλανών σας που διάλεξαν να πεθάνουν ανόητα πίσω από τις κλεμμένες κοντόκανες καραμπίνες τους, φτύνοντας ένα άτσαλο και κοροϊδευτικό γέλιο καταπάνω σας.
ΓΙΑΦΚΑ proudly presents: II Moviement II Νίκου Νικολαϊδη, Γλυκιά Συμμορία
Τετάρτη 18/10
Η προβολή ξεκινά αυστηρά στις 21:30
Είσοδος Ελεύθερη
#ΓΙΑΦΚΑ
#Moviement
#night_revolution
