Η Γαλλία βρίσκεται μπροστά σε μια ιστορική αναστροφή, όπου το παλιό πολιτικό φάσμα γίνεται κομμάτια και όπου εμφανίζεται ένα νέο ρήγμα.
Μια τεράστια μιντιατική προπαγάνδα πλήττει τη χώρα και οι Γάλλοι δεν αντιλαμβάνονται πλέον ποια είναι τα βασικά σημεία αναφοράς. Ωστόσο, τα γεγονότα είναι ξεκάθαρα και ορισμένες εξελίξεις προβλέψιμες.
Μετά από μια πολύ έντονη προεκλογική εκστρατεία, οι Γάλλοι επέλεξαν τον Εμμανουήλ Μακρόν και τη Μαρίν Λε Πεν για το δεύτερο γύρο των προεδρικών εκλογών.
Ήδη, σχεδόν όλοι οι ηττημένοι υποψήφιοι, με την εξαίρεση του Ζαν-Λυκ Μελανσόν -και αυτό δεν αποτελεί τυχαίο γεγονός- υποστηρίζουν τον Μακρόν ο οποίος αναμένεται να εκλεγεί εύκολα.
Τα δύο μεγάλα ιστορικά κόμματα που κυβέρνησαν τη Γαλλία από τις αρχές της Πέμπτης Δημοκρατίας, οι Ρεπουμπλικανοί (πρώην γκωλιστές) και το Σοσιαλιστικό Κόμμα (πρώην οπαδοί του Ζωρές) έχασαν. Ενώ ένα νεοφερμένο, “Εμπρός”, ανέβηκε στη πρώτη θέση του βάθρου ενώπιον του “Εθνικού Μετώπου”.
Είναι η Λεπέν υποψήφια του φασισμού, όπως διατείνονται οι αντίπαλοί της;
Στην ιστορία της Γαλλίας, δεν είναι η πρώτη φορά που επιβάλλεται αυτό το χάσμα: από τη μία πλευρά, ένας υποστηρικτής της συμμαχίας με τη μεγάλη δύναμη που σήμερα είνα οι ΗΠΑ και από την άλλη, ένα κίνημα σε αναζήτηση εθνικής ανεξαρτησίας.
Από τη μία πλευρά, ολόκληρη η άρχουσα τάξη χωρίς αξιοσημείωτη εξαίρεση και από την άλλη, ένα κόμμα που αποτελείται σε μεγάλο μέρος του από προλετάριους, τα δύο τρίτα των οποίων προέρχονται από τη δεξιά και το ένα τρίτο από την αριστερά.
Οπως δείχνουν τα πράγματα ο μελλοντικός Γάλλος πρόεδρος θα είναι ο κ Μακρόν· ένας άνθρωπός που προέρχεται από την Τράπεζα Ρότσιλντ & Σία, ο οποίος υποστηρίζεται ήδη από τώρα από όλους τους επικεφαλής των εταιρειών του CAC 40.
Η ομοφωνία των εξουσιών του χρήματος είναι το βασικό χαρακτηριστικό των φασιστικών κόμματων. Αυτή η ομοφωνία του Μεγάλου Κεφαλαίου συνοδεύεται με το για να είμαστε ίσοι, θα πρέπει να είμαστε ίδιοι. Αυτό είχε αρχίσει για να εφαρμόσει ο Ολάντ με το νόμο του «Γάμου για όλους» το 2012-13. Παρουσιαζόμενος ως αποκατάσταση της ισότητας μεταξύ των πολιτών ανεξάρτητα από το σεξουαλικό τους προσανατολισμό, θέτοντας τις ανάγκες των ζευγαριών με παιδιά είναι ίδιες με εκείνες των ομοφυλόφιλων ζευγαριών.
Με τον ίδιο τρόπο, η επίθεση κατά του Charlie Hebdo γιορτάστηκε με τον ήχο των «Είμαι Τσάρλι!», και οι πολίτες που δήλωναν «δεν είμαι Τσάρλι» διώχθηκαν από τη δικαιοσύνη.
Δυστυχώς οι Γάλλοι δεν αντιδρούν ούτε εναντίον της ομοφωνίας του Μεγάλου Κεφαλαίου, ούτε κατά των διαταγών να χρησιμοποιηθούν οι ίδιες νομικές ρυθμίσεις και να πρεσβεύουν τα ίδια συνθήματα. Το αντίθετο γίνεται.
Θεωρούν ως «φασιστικό» το σημερινό Εθνικό Μέτωπο χωρίς άλλο επιχείρημα, εκτός από το να επικρίνουν το μακρινό παρελθόν του.
Μπορούν να αντισταθούν οι Γάλλοι στην εκπρόσωπο του φασισμού;
Η πλειοψηφία των Γάλλων πιστεύουν ότι ο Εμμανουήλ Μακρόν θα είναι ένας πρόεδρος α-λα-Σαρκοζί και α-λα-Ολάντ και θα συνεχίσει την πολιτική τους. Έτσι αναμένουν ότι η χώρα τους θα πέσει ξανά και ξανά. Δέχονται αυτή την κατάρα πιστεύοντας ότι θα απομακρύνουν την απειλή της άκρας δεξιάς.
Πολλοί θυμούνται ότι το Εθνικό Μέτωπο κατά την ίδρυσή του, συγκέντρωσε τους ηττημένους του Β ’Παγκοσμίου Πολέμου, χωρίς να βλέπουν ότι το σημερινό Εθνικό Μέτωπο δεν έχει τίποτα το κοινό με αυτούς τους ανθρώπους. Συνεχίζουν να καθιστούν υπόλογο τον υπολοχαγό Ζαν-Μαρί Λε Πεν (πατέρας της Μαρίν) για το αλγερινό δράμα και να απαλλάξουν από τις ευθύνες τους σοσιαλιστές ηγέτες της εποχής, ιδιαίτερα τον τρομερό υπουργό Εσωτερικών τους, τον Φρανσουά Μιτεράν.
Κανείς δεν θυμάται ότι το 1940, ένας φασίστας υπουργός, ο στρατηγός Ντε Γκωλ, αρνήθηκε την ανακωχή της ντροπής με τη ναζιστική Γερμανία.
Κανείς δεν θυμάται ότι ένας συνάδελφος του Ντε Γκωλ, ο Ρομπέρ Σουμάν, έθεσε την υπογραφή του στην ανακωχή της ντροπής, και στη συνέχεια, μερικά χρόνια αργότερα, ίδρυσε την Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότητα (τώρα Ευρωπαϊκή Ένωση)· ένας υπερεθνικός οργανισμός που σχεδιάστηκε κατά το πρότυπο των Ναζί της «Νέας Ευρωπαϊκής Τάξης» ενάντια στη Σοβιετική Ένωση και σήμερα κατά της Ρωσίας.
Ο Εμμανουήλ Μακρόν έλαβε την ισχυρή υποστήριξη του πρώην προέδρου των ΗΠΑ Μπαράκ Ομπάμα. Έχει συγκεντρώσει μια ομάδα εξωτερικής πολιτικής που αποτελείται από τους κυριότερους νεοσυντηρητικούς διπλωμάτες και δεν έκρυψε την υποστήριξη του για την εξωτερική πολιτική των Δημοκρατικών των ΗΠΑ.
Ο Μπαράκ Ομπάμα, έκανε τα αντίθετα από αυτά που παρουσίασε στην εξωτερική πολιτική του, κι ενώ φαινόταν διαμετρικά αντίθετος με τη ρητορική του προκατόχου του, Τζορζ W. Μπους, την ακολούθησε πρακτικά σε όλα τα σημεία τα βήματά της, οδηγώντας στην καταστροφή τις κοινωνίες της ευρύτερης Μέσης Ανατολής μει πάνω από 3 εκατομμύρια νεκρούς. Ο Εμμανουήλ Μακρόν στηρίζει αυτή την πολιτική, αν και δεν είναι ακόμη γνωστό εάν προτίθεται να την δικαιολογήσει μέσω του «εκδημοκρατισμού» ή μέσω της «αυθόρμητης επανάστασης».
Όμως ενώ στις εκλογές στις ΗΠΑ, η Χίλαρι Κλίντον ηττήθηκε, ο Εμμανουήλ Μακρόν αναμένεται να εκλεγεί στη Γαλλία.
Δεν υπάρχει καμία απόδειξη ότι η Μαρίν Λε Πεν θα είναι σε θέση να παίξει το ρόλο του Σαρλ Ντε Γκωλ, αλλά τρία πράγματα είναι σίγουρα:
• Όπως το 1940, οι Βρετανοί καταπίνοντας την αποστροφή τους, φιλοξένησαν τον Ντε Γκωλ στο Λονδίνο, ομοίως σήμερα, οι Ρώσοι θα στηρίξουν την Λε Πεν.
• Όπως το 1939, λίγοι ήταν οι κομμουνιστές που αψηφώντας τη γραμμή του κόμματός τους, εντάχθηκαν στην Αντίσταση, λίγοι είναι σήμερα οι υποστηρικτές του Ζαν-Λυκ Μελανσόν που θα διασχίζουν το «αμαρτωλό» βήμα. Αλλά μετά την επίθεση των Ναζί στην ΕΣΣΔ, ήταν όλο το Κομμουνιστικό Κόμμα που υποστήριξε τον Ντε Γκωλ και αποτελούσε την πλειοψηφία της Αντίστασης. Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι τα επόμενα χρόνια, ο Μελανσόν θα πολεμήσει στο πλευρό της Λε Πεν.
• Ο Εμμανουέλ Μακρόν ποτέ δεν θα καταλάβει τους ανθρώπους που αντιστέκονται υπέρ της κυριαρχίας της πατρίδας τους. Δεν θα καταλάβει επομένως τους Λαούς της «ευρύτερης Μέσης Ανατολής» που αγωνίζονται για την πραγματική ανεξαρτησία τους γύρω από τη Χεζμπολάχ, τη Συριακή Αραβική Δημοκρατία και την Ισλαμική Δημοκρατία του Ιράν.
Ινφογνώμων
Ελέυθερη απόδοση του άρθρου του Τιερί Μεϊσάν σε μετάφραση Κριστιάν Άκκυριά
el.gr
