Σε μια χρεοκοπημένη χώρα, είναι πρόκληση οι βουλευτές να λαμβάνουν 1.136,64 ευρώ μηνιαίως (13.632 ευρώ ετησίως) για ταχυδρομικά τέλη (ειδικά στην εποχή του email).
Σε μια χρεοκοπημένη χώρα, είναι πρόκληση οι βουλευτές να λαμβάνουν 420 ευρώ ετησίως ως επίδομα γάμου, όταν στον ιδιωτικό τομέα είναι στη διακριτική ευχέρεια του εργοδότη να καταβάλλει αυτό το ποσό.
Σε μια χρεοκοπημένη χώρα, είναι πρόκληση οι βουλευτές να έχουν τηλεφωνική ατέλεια 616 ευρώ μηνιαίως και μάλιστα, στην εποχή του viber.
Σε μια χρεοκοπημένη χώρα, είναι πρόκληση οι βουλευτές να λαμβάνουν επίδομα οργάνωσης γραφείου 936 ευρώ μηνιαίως, όταν οι περισσότεροι ελεύθεροι επαγγελματίες έχουν κάνει έδρα το σπίτι τους και γραφείο το lap top τους για να ανταπεξέλθουν στη φορολογία.
Σε μια χρεοκοπημένη χώρα, είναι πρόκληση οι βουλευτές να έχουν μεγαλύτερο όριο αφορολόγητου εισοδήματος σε σχέση με τους πολίτες, όταν αυτοί μάλιστα καλούνται πια να ζήσουν με ελάχιστα.
Σε μια χρεοκοπημένη χώρα, οι πολιτικοί δεν πρέπει απλά να είναι ίσοι απέναντι στο νόμο, αλλά να δώσουν στους πολίτες το μήνυμα ότι όλοι μαζί, βάζουμε πλάτη για να βγούμε από το τέλμα.
Δεν ξέρω αν είναι υψηλή ή όχι η βουλευτική αποζημίωση, αυτό που ξέρω σίγουρα, είναι ότι μπορείς να είσαι βουλευτής δαπανώντας λιγότερα χρήματα. Πώς;
– Πείθοντας κάποιον που έχει ένα ακίνητο ξενοίκιαστο να στο παραχωρήσει και να του πληρώνεις ΕΝΦΙΑ, ΔΕΗ και κοινόχρηστα. Γιατί; Γιατί πιστεύει σε σένα.
– Πείθοντας συμπολίτες σου να προσφέρουν εθελοντικά τις υπηρεσίες τους. Γιατί; Γιατί πιστεύουν σε σένα.
– Εκμεταλλευόμενος όλα όσα μπορεί να σου προσφέρει η τεχνολογία.
– Μειώνοντας τους μετακλητούς στο ένα άτομο. Ναι, έναν χρειάζεσαι αν έχεις πραγματικά οργανωτικές και διοικητικές ικανότητες.
Αν δε μπορείς να πείσεις για όλα αυτά, πώς περιμένεις να πείσεις για να σε ψηφίσουν;
Σημειωτέον, με αυτά και ακόμη λιγότερα, εμείς υλοποιούμε προγράμματα δημόσιας υγείας, χρόνια τώρα.
Αν μπορούμε εμείς, μπορείτε κι εσείς.
