Η χαρά και οι πανηγυρισμοί των αθλητών όταν επιτυγχάνουν θετικόν και προσδοκόμενον αποτέλεσμα ή νίκη γενικώς σ’ όλα τα αγωνίσματα είναι μεγάλη. Οι ίδιοι χοροπηδούν εντός των αθλητικών χώρων, αλλά και το φιλοθεάμον κοινόν δρα αναλόγως και μάλιστα με φωνασκίες και ουρανομήκεις ζητωκραυγές.
Οι εκδηλώσεις αυτές συμβαίνουν καθημερινώς και αδιαλείπτως, είτε σε προπονητικούς είτε σε επισήμους αγώνες. Έτσι «τα θεάματα» έστω και χωρίς άρτον, κυριαρχούν επί του πλήθους. Όχι μόνον του παρόντος αλλά μεταφέρονται και εν εκτάσει ή αυτούσια στα σπίτια των λοιπών θεατών, αλλά και επαναλαμβάνονται συχνάκις. Όλοι θαυμάζουν αυτούς που διακρίθηκαν και τους επαινούν για τις θαυμάσιες αποδόσεις και τα σκωραρίσματα.
Μ’ αυτά τα σκωραρίσματα γαλουχούνται και μεγαλώνουν οι νέοι και σ΄αυτά στηρίζονονται οι πολιτικοί τα μέγιστα, διότι κατευθύνουν – απορροφούν την προσοχήν όλων προς τα εκεί, στα θεάματα, στο σκωρ του αγώνα, με αποτέλεσμα να αδιαφορούν για τα συμβαίνοντα σε βάρος τους σκληρά φορολογικά ή άλλα εξόχως επαχθή μέτρα και νομοθετήματα. Αυτά αν χρειασθεί να ενημερωθεί το κοινόν, είναι κεκαλυμμένα με βελούδον. Και δημοσιοποιούνται επιτελικώς και λίαν συντόμως τα επαχθή, εκτενώς δε τα ακατάληπτα!!!
Πόσον ωραίον άραγε είναι να σκωράρεις ενώπιον του πλήθους;; Ας ερμηνεύσομεν προς τούτον την λέξην σκωρ, όπως αυτή υπάρχει στα Ελληνικά λεξικά με αμετάφραστην την ομώνυμην εισαγώμενην.
Σκώρ, γενική σκατός, το, = κόπρος, περίττωμα, αφόδευμα, αποπάτημα. Στην καθημερινήν απλήν γλώσσαν, κουράδι, σκατόν. Άλλες λέξεις του Ελληνικού Λεξιλογίου, που ίσως δεν τις γνωρίζομεν, αφού «απεχθανόμεθα» τις απαρχές και το αρχέτυπον της Γλώσσης μας, διότι έτσι το θέλουν οι εχθροί της, είναι, βόρβορος, βόλιτον, βόλιτος, πέλεθος, σπύραθος.
Η λέξη Σκώρ σε συνθέσει με την Αμίς = σκωραμίς- ίδος, αποδίδει το κοπροδόχον αγγείον, ουροδοχείον, κανάτι, καθήκι, κατρουλοκάνατον, αγγειόν. Στην Ελληνικήν Γλώσσαν, αμίς, ενουρήθρα, έδρα, θάκος, λάσανον, ουροδοχείον, ουροδόχη, σκωραμίς.
Σκώρ είναι επίσης η σκωρία, ήτοι η ασθένεια που προσβάλλει τα μέταλλα, κοινώς σκουριά.
Η μανιώδης και ανεξέλεγκτος χρήση ξένων λέξεων, η ξενομανία την οποίαν μερικοί θεωρούν ως ύπατον επιστέγασμα των ευρυτάτων γνώσεών τους, οδηγεί σε όμοια και χειρότερα συμβάντα, παραπλανήσεις, αλλά και γλωσσικές εκτροπές.
Οι χρησιμοποιούμενες ξένες λέξεις, πρέπει να αποδίδονται με την αντίστοιχην Ελληνικήν. Ο πλούτος της Ελληνικής θα τις καταστήσει περισσότερον ελκυστικές, αξιοπρόσεκτες, αξιοσημείωτες.
Το ξενόγλωσσον Score, νίκη, επιτυχία, απόδοση, επίτευγμα, διαφορά σε μίαν αθλητικήν αναμέτρηση, χρησιμοποιούμενον αμεταγλώττιστον, στην Ελληνκήν ακουστικώς ερμηνεύεται ανέτως χωρίς διαφορά από το ομόηχον Σκώρ = περίττωμα, κόπρος κλπ. Ως εκ τούτου δεν ημπορεί κάποιος να υπερηφανεύεται ότι σκώραρε και αποθεώθηκε!! Η πράξη αυτή γίνεται συνήθως μακράν παντός τρίτου, στα αναγκαία.
Επομένως οι εισαγώμενες και κατά κόρον χρησιμοποιούμενες αυτούσιες λέξεις, πρέπει να ερμηνεύονται για να αντιλαμβάνεται ο πολύς κόσμος τι σημαίνουν και ποτέ να μη περιφρονείται η Ελληνική Γλώσσα, γιατί συχνάκις θα ισχύει παραφραζομένη η λαϊκή θυμοσοφική ρήση.
«Όποιος την Γλώσσα μας αγνοεί
Λάσπες και σκατά πατεί»
Η προσοχή όθεν είναι επιβεβλημένη.
Μιχαήλ Στρατουδάκης
