Κείμενο του Κ.Διευθυντή Κώστα Καζάκου.
09.02.2016
Η σκέψη είναι το όπλο του ανθρώπου. Με τη σκέψη εκρήγνυται και διασπάται το άτομο άνθρωπος. Είναι η τραγική εξίσωση. Η σκέψη είναι η ταχύτητα του φωτός που ενεργοποιεί τη μάζα και παράγει την ενέργεια. Αντί για ουράνιο και πλουτώνιο χρησιμοποιεί ένα αβαρές ρευστόν που παράγεται από τους ερωτηματικούς συνδέσμους. «Γιατί», «πως», από πού», «προς τα πού». Η ιερή περιέργεια. Το πάθος της εξερεύνησης.
Χωρίς τη σκέψη το άτομο είναι αδρανές υλικό. Με χαμηλή σκέψη, με άτολμο και αγύμναστο μυαλό, διάσπαση δεν γίνεται. Χρειάζεται η κρίσιμη μάζα που λένε οι φυσικοί. Χρειάζεται δηλαδή ισχυρή βούληση, αδάμαστη αντοχή και αυτοθυσία. Κι αυτά κατακτώνται με «αρετήν» και «τόλμην». Πρόκειται στην κυριολεξία για το κυνήγι της Ελευθερίας και της Αλήθειας, Κι όπως μας έχουν μάθει οι ποιητές μας, αυτά τα ουσιώδη, «μόνον έναντι θανάτου δίδονται».
Ο δρόμος είναι ένας. «Οδός άνω και κάτω μία» όπως μας έμαθε ο μεγάλος Εφέσιος. Η σκέψη τείνει να φτάσει στις πρωταρχικές αιτίες των πραγμάτων. «Αν μεν η σκέψη σου υψηλή, αν εκλεκτή συγκίνησις το πνεύμα και το σώμα σου αγγίζει», μας λέει ο Αλεξανδρινός. Αλλιώς λοξοδρομείς και χάνεσαι μεσ’ τα παραδρόμια και τους σκουπιδότοπους. Κι ας έχεις εσύ την εντύπωση ότι σωστά διανοείσαι. Το πιθανότερο είναι ότι κουράστηκες και τα παράτησες μεσοπέλαγα. Κι όταν κάποια στιγμή συνειδητοποιήσεις την προσωπική σου ήττα και σε πιάσει ντροπή, αρχίζεις να γενικεύεις την κατάστασή σου και να την παρουσιάζεις σαν ιστορικά αναγκαία. Σ’ αυτήν την περίπτωση είναι προτιμότερο να βγάλει καρκίνο το σώμα σου παρά νά ‘βρει τη σκέψη σου τέτοιο κακό.
