Ένας ηλικιωμένος ενήλικας αρσενικός Νεάντερταλ από την Ύστερη Πλειστόκαινο, που είχε υποστεί πολλαπλούς τραυματισμούς, είχε χάσει την ακοή του και έπρεπε να βασίζεται στην κοινωνική υποστήριξη από τους συγγενείς και τους φίλους του για να αποφύγει τα αρπακτικά, σύμφωνα με νέα έρευνα.
Τα 50.000 ετών απολιθωμένα λείψανα του Νεάντερταλ — γνωστά ως Σανιδάρ 1 — ανακαλύφθηκαν το 1957 κατά τη διάρκεια ανασκαφών στο Σπήλαιο Σανιδάρ στο Ιράκ από τον καθηγητή του Πανεπιστημίου Κολούμπια, Ραλφ Σολέτσκι, και τους συνεργάτες του.
Προηγούμενες μελέτες στο κρανίο και σε άλλα οστά του Σανιδάρ 1 είχαν επισημάνει τους πολλαπλούς τραυματισμούς του.
Το συγκεκριμένο άτομο είχε υποστεί σοβαρό χτύπημα στο πρόσωπο, κατάγματα και τελικά ακρωτηριασμό του δεξιού βραχίονα στον αγκώνα, καθώς και τραυματισμούς στο δεξί πόδι, ενώ παρουσίαζε και μια εκφυλιστική πάθηση.
Στη νέα ανάλυση του Σανιδάρ 1, ο καθηγητής Έρικ Τρίνκαους από το Πανεπιστήμιο της Ουάσινγκτον και ο Δρ. Σεμπαστιέν Βιγιότ από το Γαλλικό Εθνικό Κέντρο Επιστημονικής Έρευνας επιβεβαιώνουν ότι οι οστικές αναπτύξεις στους ακουστικούς του πόρους θα είχαν προκαλέσει σοβαρή απώλεια ακοής.
Εκτός από τις άλλες αναπηρίες του, αυτή η αισθητηριακή στέρηση θα τον καθιστούσε ιδιαίτερα ευάλωτο στο περιβάλλον της Πλειστόκαινου.
«Η επιβίωση ως κυνηγός-τροφοσυλλέκτης στην Πλειστόκαινο παρουσίαζε πολλές προκλήσεις, και όλες αυτές οι δυσκολίες θα ήταν εξαιρετικά έντονες με μια αισθητηριακή αναπηρία», ανέφεραν οι ερευνητές.
«Όπως και άλλοι Νεάντερταλ που έχει σημειωθεί ότι επέζησαν με διάφορους τραυματισμούς και περιορισμένη χρήση των χεριών τους, ο Σανιδάρ 1 πιθανότατα χρειαζόταν σημαντική κοινωνική υποστήριξη για να φτάσει σε μεγάλη ηλικία».
«Οι αναπηρίες του Σανιδάρ 1, και ειδικά η απώλεια ακοής του, ενισχύουν έτσι τη θεμελιώδη ανθρώπινη φύση αυτών των τόσο παρεξηγημένων αρχαϊκών ανθρώπων, των Νεάντερταλ», κατέληξε ο καθηγητής Τρίνκαους.
Η έρευνα δημοσιεύτηκε στο περιοδικό PLoS ONE.
